เรียน และฝึกงาน

บทเรียน

ผมเลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจและการจัดการ สาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ เพราะผมชอบวิชาคอมพิวเตอร์เป็นอย่างมาก และคงเป็นเพียงวิชาเดียว ที่ผมนั้นทำเกรดได้ดี ในสมัยตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นประถม ผมก็เคยได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียน เพื่อไปแข่งขันทักษะคอมพิวเตอร์ ในระดับอำเภอ ถึงแม้ว่าการแข่งขันในครั้งนั้น ผมจะไม่ได้รับรางวัลอะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้างเลยก็ตาม แต่นั่น ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ ในการลงสนามแข่งครั้งแรก ในชีวิตของผม

พอจบมัธยมปลาย ด้วยความฝันที่อยากเป็นนักธุรกิจ ผมจึงคิดว่า การเรียนต่อคณะบริหารนั้น น่าจะสามารถตอบโจทย์ความฝันของผมได้ ทำไมน่ะหรอครับ ก็เพราะชื่อคณะ มันก็บอกอยู่แล้วไงว่า คณะบริหารธุรกิจ ?

ชีวิตในรั้วมหาลัย วิชาที่ผมสามารถทำเกรดได้ดี ก็คงจะมีแค่วิชาเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เหมือนเช่นเคย ถึงแม้ว่าวิชาอื่นๆ นั้น จะมีความสำคัญต่อเกรดไม่แพ้กัน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงไม่ค่อยใส่ใจกับมัน และวิชาที่ผมเกลียดมากที่สุดในสมัยเรียน ก็คงจะหนีไม่พ้น วิชาการเงินและการบัญชี

มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นั้น จะล้อมรอบไปด้วยห้างสรรพสินค้า และแหล่งความบันเทิงมากมาย มันคงจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีมากนัก ที่ผมมักจะใช้ชั่วโมงของการเรียน วิชาที่ผมเกลียดมากที่สุด เพื่อหนีเรียนเข้าตู้คาราโอเกะ ผลที่ตามมาก็คือ ผมต้องลงเรียนวิชาที่ผมเกลียดมากที่สุดถึง 2 เทอม กว่าที่ผมนั้น จะสามารถทำคะแนนวิชานี้ ให้ผ่านเกณฑ์

ตรงกันข้าม ถ้าวันไหนที่มีเรียนวิชาเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ วันนั้น ผมจะกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ และมักจะเป็นคนแรกๆ ที่ไปนั่งรออยู่หน้าห้องคอมพิวเตอร์ เพื่อรอที่จะเข้าเรียน

กิจวัตร

ในทุกๆ วัน ยามที่ผมนั้นว่างจากการเรียน ผมมักที่จะไปนั่งอยู่ที่ใต้ตึกคณะบริหาร เพื่อเข้าใช้งานอินเทอร์เน็ตฟรี จนเป็นที่ชินตาของคนแถวๆ นั้น ผมพยายามที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเอง ในสิ่งที่ผมนั้นกำลังสนใจ และแน่นอนครับว่า มันคงไม่ใช่วิชาเกี่ยวกับการเงิน และการบัญชีอย่างแน่นอน

ผมเริ่มเขียนโปรแกรมภาษาคอมพิวเตอร์ได้ จากการที่ผมลองผิดลองถูก และเรียนรู้ด้วยตนเองผ่านอินเทอร์เน็ต ถึงขั้นที่ว่าในบางวัน ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ได้ทั้งคืนจนถึงเช้า งีบหลับเพียงแค่ 2 ชั่วโมง แล้วไปแอบนั่งหลับต่อ ในห้องเรียนของวิชาอื่นๆ ที่ไม่ใช่วิชาเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์

ผมได้เห็นผลลัพธ์ ของการเรียนรู้ด้วยตนเองแล้วว่า มันได้ผลดี มากกว่า การที่ผมนั้น นั่งเรียนในห้องเรียนรวมเสียอีก สิ่งที่ผมตั้งใจเรียนในห้องเรียน ตลอดระยะ 4 ปีที่ผ่านมานั้น มันไม่ได้ช่วยอะไร พอที่จะทำให้ผมนั้น สามารถที่จะเขียนโปรแกรม แล้วนำไปใช้งานจริงๆ ได้เลย นอกเสียจากความรู้พื้นฐาน และเกรดที่แสดงไว้บนใบปริญญา แต่ก็ถือว่า เป็นใบเบิกทาง

ยื่นข้อเสนอ

❝ คุณคิดว่าเมื่อคุณเรียนจบ คุณจะมีโอกาสสักกี่เปอร์เซ็นต์ ที่จะได้ทำงานในแบบที่คุณนั้น คาดหวังเอาไว้  ❞

ผมขอเล่าประสบการณ์ เมื่อตอนที่ผมนั้นต้องไปฝึกงาน สถานที่คือหน่วยงานของรัฐบาลแห่งหนึ่ง ในตอนสมัยเรียนมหาลัยนั้น ผมจะมีเพื่อนในกลุ่มรวมทั้งหมด 7 คน แต่ที่สนิทกันจริงๆ จะมีอยู่เพียง 2 คน เท่านั้น

ผมเลือกสถานที่ฝึกงาน ที่เดียวกับเพื่อนสนิททั้ง 2 คน แต่ครั้งนี้ มีรุ่นพี่ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันอีก 1 คน ขอไปฝึกงานที่นี่ด้วย ซึ่งผมและเพื่อนๆในกลุ่ม ก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เมื่อวันส่งตัวมาถึง …

❝ คุณคงคิดว่า เด็กบริหารธุรกิจอย่างพวกเรา ต้องฝึกงานในออฟฟิต นั่งห้องแอร์เย็นๆ ใช่หรือไม่ ❞

ไม่เลยครับ ผมและเพื่อนๆ ถูกส่งตัวจากสำนักงานใหญ่ ในตัวเมือง ให้ไปฝึกงานประจำอยู่ที่ ฝ่ายพัฒนาชนบท ซึ่งตั้งอยู่นอกตัวเมือง หน้าที่ทั้งหมด ที่ผมกับเพื่อนๆ จะต้องได้ทำ คือ

ขุดร่องดิน (ด้วยมือ) เพื่อฝังกลบระบบท่อประปาใต้ดิน ซึ่งจะต้องเดินทางลงพื้นที่ ไปตามหมู่บ้าน ลงพื้นที่การเกษตรของชาวบ้าน ที่เข้าร่วมโครงการแก้ปัญหาภัยแล้ง ตามนโยบายของนายก อบจ. ในสมัยนั้น ถ้าวันไหนไม่ได้ลงพื้นที่ ผมกับเพื่อนๆ จะต้องเป็นลูกมือในแผนกงานช่าง หรือประจำอยู่ที่หน่วยซ่อมบำรุงรักษา ไม่เว้นแม้กระทั่ง ต้องคอยช่วยงานเกษตร งานแบกหาม งานก่อสร้าง รวมทั้งงานอื่นๆ ตามที่ได้รับคำสั่งให้ทำ

นั่นคืองานที่พวกเราจะต้องได้ทำ ตลอดระยะเวลา 3 เดือน ของการเป็นเด็กฝึกงานที่นี่ โดยไม่ได้รับค่าตอบแทน หรือเงินค่าจ้างใดๆ เลย แม้แต่บาทเดียว

เข้าสู่วันที่ 7 ของการฝึกงาน ในระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆ กำลังนั่งพักเหนื่อยกันอยู่นั้น รุ่นพี่ที่มาฝึกงานด้วยกัน ได้เดินเข้ามา